SARİYERGAZETESİ.COM – RUKİYE AY – KÖŞE YAZISI
Mevlana der ki; “Küsmek ve darılmak için bahaneler aramak yerine, sevmek ve sevilmek için çareler arayın.”
Bunu günlük yaşamda kaçımız yapabiliyor ya da yaşam felsefesi haline getiriyor? Öyle dostluklar vardır ki bazen yıllar sonra bir yerde karşılaşırsınız ama sohbetiniz bıraktığınız yerde kalmıştır. Sözleriniz kaldığı yerden devam eder. Ama bazı dostluklar da vardır ki bitmesi için bir bahane yeter de artar…
Teknolojinin gelişmesiyle birlikte günlük yaşamda artan sosyal medya kullanımı ve şehir hayatının koşuşturmacasında sıkışıp kaldığımız “zamansızlık” iletişimin duygusal ve empatik yapısını oldukça bozdu. Çoğu zaman yaşamımızın bir parçası olan sosyal medya paylaşımlarıyla artık her an her yerdeyiz. Ama yüz yüze iletişimin verdiği empatinin yerini cep telefonundaki harflere ve emojilere sığdırmaya çalışıyoruz.
Çevremizdeki “durum” paylaşımlarında rastladığımız subliminal mesajlara bakıp da “ne durumlara kaldık” dememek elde değil. Çoğalan paylaşımlar aslında paylaşımsızlığı da beraberinde getirdi. Toplumda her geçen gün çocuklara, kadınlara ve hayvanlara yönelik artan şiddet olaylarıyla ilgili okuduğumuz haberler kanımızı dondururken bir yandan da her şeye rağmen günlük yaşamda var olabilme mücadelesi veriyoruz.
Bir insanın başka bir insanın nefes alıp verme ve yaşamda var olma hakkını elinden almaya yönelmesi, bunu da şiddetle gerçekleştirmesinin sebep her ne olursa olsun ne tür bir açıklaması olabilir ki! Toplumsal huzursuzluğun bu boyutlara gelmesindeki sebepler neden göz ardı ediliyor? Umudumuz şiddetin olmayacağı günlerin geri gelmesinden yana…
Hoşgörü ve saygı en büyük temennimiz. İhtiyacımız olan tek şey kendimize ve çevremize olan saygımızı kaybetmeden yaşamı sürdürebilmek.
Güzel sözler mucizemiz olsun. Dünyada herkese yetecek kadar nefes var yeter ki bizler iyilikle paylaşmayı bilelim.