Evlerine gidemeyenlerin öyküsü.
Ölüm bu
Fukara ölümü…
Geldim, geliyorum demez.
Ya bir kuşluk vakti, ya akşam üstü, ya da seher, mahmurlukta… Bakarsın, olmuş olacak
Ahmed Arif
İnsan fukara olmaya görsün. Garibanlığın gözü kör olsun. Kışlada içtiği cigaranın parasını bile zar zor denkleştiren fukarayı kahpe birinin sırtından vurmasının hikayesi bu. Yada karısı ile pazar alış verişi yaparken ensesinden kalleşce vurulanın hikayesi bu.
Yatağında uyurken başlarına sıkılan güvenlik görevlilerinin, güven de olmadıklarının öyküsüdür bu.
Tezkeresine gün sayanların ve o günü hiç göremeyenlerin hikayesi bu.
Çoğunluğu evlerinin tek erkek evladı. Ölmüş babasının yokluğunu aratmamak için çocukluğunu hiç yaşamamış, delikanlılığının farkına bile varamadan asker ocağına gidenlerin hikayesi bu.
Yavuklusunun resmini baş ucuna koyan, yavrusuna özlemle kavuşacağı günü bekleyen ve asla birleşemeyen kahpelerin silahından çıkan serseri kurşunla son bulan yaşamların hikayesi bu.
Ayağında yırtık çarığı, yazın ortasında üzerine giyinecek bir kat üstü olmadığı için evladının naşı başında palto ile yüreklerimizi yakan ve bir daha KINALI KUZUM diyemeyecek olan bağrı yanık ana-babaların teröre kurban verdikleri evlatlarının ellerini öpmeleri yerine,mezar taşlarını öpmelerinin acıklı hikayesi bu.
Teröre kurban veren ailelerin “Bayram değil, YAS günüdür bugün”.